Παγωμένος Ώμος
Ο παγωμένος ώμος ή συμφυτική θυλακίτιδα ώμου χαρακτηρίζεται από δυσκαμψία και πόνο της άρθρωσης του ώμου. Τα συμπτώματα αρχίζουν προοδευτικά με επιδείνωση στην πορεία του χρόνου και τελικά επέρχεται η υποχώρηση των συμπτωμάτων μετά από μια περίοδο 1-3 ετών. Τα συμπτώματα παρουσιάζουν αργή επιδείνωση με τον χρόνο και μπορεί να παρουσιαστούν σε τρία στάδια διάρκειας μερικών μηνών το καθένα.
Η φυσική ιστορία της νόσου περιλαμβάνει τρία στάδια συνολικής διάρκειας 12-24 μηνών:
- Στο αρχικό στάδιο η κίνηση του άκρου προκαλεί έντονο πόνο και η κινητικότητα της άρθρωσης περιορίζεται με κύριο περιορισμό της εξωτερικής στροφής του ώμου
- Στο δεύτερο στάδιο υποχωρεί μεν ο πόνος αλλά υπάρχει έντονη δυσκαμψία
- Στο τελικό στάδιο βελτιώνεται η δυσκαμψία και έχουμε επάνοδο σε φυσιολογική κινητικότητα χωρίς πόνο
Δυστυχώς υπάρχουν και σπάνιες περιπτώσεις συνήθως ηλικιωμένων ατόμων που οδηγούνται σε χρόνια δυσκινησία , σχεδόν “αγκύλωση” του ώμου. Εάν γίνουν θεραπευτικές παρεμβάσεις, τότε τα στάδια βραχύνονται χρονικά και έχουμε θεαματική βελτίωση του πόνου και της κινητικότητας.
Ποια είναι τα αίτια της πάθησης;
Τα οστά, οι σύνδεσμοι και οι τένοντες που αποτελούν την άρθρωση του ώμου περικλείονται σε ένα θύλακο που αποτελείται από συνδετικό ιστό. Όταν ο θύλακος αυτός παχυνθεί και ρικνωθεί έχουμε περιορισμό των κινήσεων του ώμου με ανάπτυξη δυσκαμψίας και ιδιαίτερα επώδυνων κινήσεων. Αν και δεν γνωρίζουμε την ακριβή αιτιολογία του συνδρόμου συνήθως παρατηρείτε σε ασθενείς που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη ή έχουν μια μακρά περίοδο ακινητοποίησης του ώμου όπως συνήθως συμβαίνει μετά από μια χειρουργική επέμβαση του ώμου ή κάταγμα της ωμικής ζώνης.
Προδιαθεσικοί παράγοντες είναι η μέση ηλικία (>40 ετών), το γυναικείο φύλο, η ακινητοποίηση του ώμου (μετά από αρθροσκοπική αποκατάσταση ρήξης στροφικού πετάλου, ανοικτή χειρουργική επέμβαση, κάταγμα, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο). Συστηματικές παθήσεις οι οποίες φαίνεται να αποτελούν προδιαθεσικούς παράγοντες είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, παθήσεις θυροειδούς, καρδιαγγειακές παθήσεις, φυματίωση, Νόσος Parkinson. Η πρόληψη είναι πολύ σημαντική και επιτυγχάνεται με αποφυγή της παρατεταμένης ακινητοποίησης της άρθρωσης του ώμου.
Ποιες είναι οι θεραπευτικές επιλογές;
Η θεραπεία του παγωμένου ώμου συνήθως γίνεται συντηρητικά με φαρμακευτική αγωγή (αντιφλεγμονώδη φάρμακα NSAIDS), ενδοαρθρικές ενέσεις κορτιζόνης και πρόγραμμα κατάλληλης φυσικοθεραπείας.
Η αρχική θεραπευτική προσέγγιση περιλαμβάνει χειρισμούς υπό αναισθησία με σκοπό την λύση των συμφύσεων (στο δεύτερο στάδιο της νόσου). Σε μικρό αριθμό περιπτώσεων που η πάθηση επιμένει και παρουσιάζει μεγάλη δυσκαμψία ή συνυπάρχει και άλλη ενδοαρθρική αιτία (πχ ρήξη υπερακάνθιου τένοντα) τότε χρειάζεται αρθροσκόπηση ώμου για λύση των συμφύσεων.
Η χειρουργική επέμβαση σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρείται τεχνικά δύσκολη και πρέπει να γίνεται από πολύ έμπειρο χειρουργό στην αρθροσκόπηση του ώμου μιας και παρουσιάζει σημαντικές τεχνικές δυσκολίες. Συνήθως γίνεται ολοσχερής περιφερική αποκόλληση του θυλάκου από την ωμογλήνη (360°) με ειδικά αρθροσκοπικά εργαλεία.
Μετεγχειρητικά η κινησιοθεραπεία είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί το εύρος κίνησης που έχει ανακτηθεί μετά την επέμβαση.
Ο χρόνος πλήρους ανάρρωσης κυμαίνεται από 6 εβδομάδες έως 3 μήνες, αλλά η επιστροφή σε καθημερινές δραστηριότητες γίνεται πολύ νωρίτερα.
Η προσήλωση του ασθενούς στο πρόγραμμα αποκατάστασης είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για τον χρόνο επιστροφής του σε χειρωνακτικές ή αθλητικές δραστηριότητες. Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα είναι πολύ καλά με ασθενείς χωρίς πόνο και με βελτιωμένο εύρος κίνησης.